Η μεταπολίτευση, που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1974, είχε διαμορφώσει ένα ολωσδιόλου καινούργιο τοπίο.
Η χουντική λαίλαπα είχε αφήσει ερείπια παντού, πρώτα και κύρια στις ίδιες τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και σημαντικές ρωγμές στη δομή της πολιτικής μας ζωής.
Μπορεί η συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων του προδικτατορικού πολιτικού κόσμου και στον λεγόμενο αστικό κόσμο να είχε σταθεί στο ύψος του, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατική νομιμότητα και τις αρχές του κοινοβουλευτισμού, υπήρξαν όμως και οι «Λακεδαιμόνιοι», που «μήδισαν».
Δυστυχώς, αυτές οι λίγες, απειροελάχιστες θα λέγαμε, περιπτώσεις, δεν προέρχονταν μόνο από το χώρο της δεξιάς, κάτι που θα μπορούσε να ερμηνευθεί, αλλά και από τη δημοκρατική παράταξη.
Η πιο οδυνηρή απ’ αυτές τις, επαναλαμβάνουμε, απειροελάχιστες περιπτώσεις, ήταν αυτή του Σπύρου Κατσώτα. Γιος του ναυάρχου, αλλά και επίσης πολιτικού Παυσανία Κατσώτα, είχε εκλεγεί βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, στην τελευταία προδικτατορική Βουλή, είχε ενταχθεί στο ρεύμα που αποκλήθηκε Κεντροαριστερά, στην ομάδα των 40 περίπου βουλευτών, που είχαν συνταχθεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Υπήρξε φυσικά αδιάλλακτος πολέμιος της αποστασίας, αλλά και της χούντας, στην πρώτη φάση, έχοντας εξ αρχής υιοθετήσει την εκδοχή του ένοπλου αγώνα, κατά της δικτατορίας!
Το τι συνέβη στην ψυχή αυτού του ανθρώπου και λίγο καιρό αργότερα, δέχθηκε αρχικά να γίνει συνομιλητής του Παπαδόπουλου, προσφέροντάς του το επίχρισμα μιας ψευδώνυμης, δήθεν συναίνεσης του πολιτικού κόσμου, αργότερα δε και «υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ», είναι δυσερμήνευτο. Ισχύει κι εδώ, όπως στην περίπτωση του Ηλία Τσιριμώκου, που μνημονεύσαμε στο χθεσινό μας κείμενο, το «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Ίσως να επηρεάστηκε από τον πατέρα του, που και αυτός, ύστερα από ανάλογη διαδρομή στον κεντρώο χώρο, αλλά και στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου συνεργάστηκε με την αριστερά, εν τέλει, στα στερνά του, συμμάχησε με τη χούντα.
Αντίστοιχη περίπτωση, χωρίς όμως πέρασμα από την πολιτική σκηνή, ήταν εκείνη του γνωστού ποινικολόγου Άγγελου Τσουκαλά. Δικηγόρος στη δίκη Μπελογιάννη, όπως και σε αντίστοιχες δίκες στελεχών του εκτός νόμου ΚΚΕ, αλλά και υποψήφιος δήμαρχος, με τη στήριξη της Αριστεράς, κατέληξε «υπουργός Δικαιοσύνης» της χούντας.
Από το χώρο της δεξιάς, αξίζει να μνημονεύσουμε την περίπτωση του Κωνσταντίνου Ράλλη (απλή συνωνυμία με τον πρώην πρωθυπουργό).
Βουλευτής της ΕΡΕ προδικτατορικά, είχε αντιταχθεί στην κατάλυση της δημοκρατία και συμμετείχε σε ανάλογες εκδηλώσεις, μαζί με άλλους εκπροσώπους του παλιού πολιτικού κόσμου. Τον Ιούλιο του 1973 μάλιστα είχε συνυπογράψει κείμενο, καταγγελτικό των μεθόδων που μετέρχονταν το καθεστώς, στο περίφημο δημοψήφισμα για το Πολιτειακό.
Μετά από λίγους μήνες όμως, γινόταν «υπουργός» του Ιωαννίδη.
The post Αυτοί που «μήδισαν» appeared first on kontranews.gr - Τελευταίες εξελίξεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο..
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.